De maand begon fantastisch: we hadden al een vervangster gevonden voor Lotte (welkom Linda!), we lagen voor het eerst helemaal op schema met de nieuwe catalogus, de boekenplanning verliep voorspoedig, er begonnen twee nieuwe stagiairs. Dít zou de maand worden waarop ik me kon focussen op nieuwe doelen, nieuwe plannen en het 10-jarig jubileum van Blossom Books. Maar net als de maand ervoor… niets was minder waar! De maand verliep héél anders dan ik dacht.

De eerste week van februari voelde het alsof we de wereld aankonden. Alles liep vlekkeloos, we lagen op planning voor de nieuwe boeken en Rosie hartje Jack van Mel Darbon verscheen precies op het moment dat hij er moest zijn. Ik had al ontzettend lang naar dit boek uitgekeken, en nu kon ik hem eindelijk vasthouden. Dit was zo’n boek dat ik las en zonder overleg met Lotte meteen aankocht. Ik had nog nooit een boek gelezen met iemand met Downsyndroom in de hoofdrol, en de stem die Mel Darbon aan Rosie gaf, voelde ontzettend authentiek. Daarnaast is het verhaal een soort mix tussen Het wonderbaarlijke voorval met de hond in de nacht van Mark Haddon en The Peanut Butter Falcon en is het een boek dat eigenlijk iedereen zou moeten lezen omdat ik geloof dat de wereld daar echt een beetje mooier van wordt. Ik was dan ook superblij dat ik hem nu met de rest van de wereld kon delen. En, wat staat hij lekker bij onze oranje muur, hè?

Maar goed, alles onder controle. Dus toen mijn beste vriend opbelde of ik de week erna een paar dagen mee wilde snowboarden omdat een vriend van hem had afgezegd, kon ik daar geen nee tegen zeggen. We zouden op woensdagavond gaan rijden, en op zondagavond terug zijn. Ik hoefde alleen maar donderdag en vrijdag vrij te nemen en ik kon zo bij hem in de auto stappen. Wat een fantastisch spontaan idee -en het had zo fantastisch kunnen blijven.

Toen ik op maandagochtend de 17e opstond en klaar was om weer naar werk te gaan, voelde ik meteen dat ik niet fit was. Maar; die boekhandelslunch die we hadden gepland voor die dag zou ik wel volhouden. Met het hele team, onze vertegenwoordigers én een paar van de beste YA-boekverkopers gingen we samen lunchen. We hadden dit georganiseerd als bedankje voor de afgelopen 10 jaar, en dat mocht ik natuurlijk niet missen. Het was ontzettend leuk om te kunnen praten over voorgaande titels, nieuwe plannen, lievelingsboeken en ‘de markt’. Ik kijk nu al ontzettend uit naar de andere twee lunches die later dit jaar plaats zullen vinden, maar…

…dit was het laatste dat ik die week gedaan kreeg. Ik werd behoorlijk ziek, en lag na de lunch direct met koorts in bed. De twee dagen die ik afwezig zou zijn, veranderden zo in ruim 1,5 week. En dat terwijl er zoveel gepland stond! Niet in de laatste plaats de afscheidsborrel van Lotte, want haar laatste werkdagen waren inmiddels aangebroken. Gelukkig konden Lotte en Fleur een heleboel overnemen, en alles wat ik moest doen was op tijd beter zijn en mijn speech af hebben.

Beter werd ik niet helemaal, maar mijn speech was af! Het cadeau voor Lotte was binnen, de boodschappen waren gedaan, iedereen was uitgenodigd… we hoefden alleen maar even te vergeten dat dit allemaal was omdat Lotte de week erna niet meer op kantoor zou zijn. Het werd een hele mooie afscheidsborrel die ik niet snel zal vergeten. Vooral het compliment van Lotte dat ik zo’n fantastische chauffeur ben, zal ik niet snel vergeten.

En toen was de laatste week van februari aangebroken, en de laatste twee dagen dat Lotte op kantoor was. Het was ontzettend raar, vooral dat laatste moment toen ze voor de laatste keer ‘haar’ stoel aanschoof. Vanaf woensdag 26 februari was dat ineens Linda’s stoel geworden, die op 9 maart zou beginnen. De maand was voorbij gevlogen, en voor mijn gevoel had hij alleen maar bestaan uit ziek zijn en feestjes vieren. Ik had een enorme achterstand opgelopen en probeerde die met alle macht in te halen. Ik had niets af kunnen krijgen en probeerde alleen maar uit alle macht de opgelopen 381 e-mails te beantwoorden. Maar, zo dacht ik die laatste dagen van februari nog, de maand maart komt eraan, en dan zal alles een stúk beter gaan. Gelukkig wist ik toen nog niet wat ik nu weet…