Speciaal voor de verschijning van Alleen thuis vroegen wij Carlie om haar ervaringen over het schrijven van haar nieuwe YA-roman met jullie te delen. Hoe kwam het idee voor Alleen thuis tot stand en heeft ze het voor elkaar gekregen om weer zo’n prachtig verhaal op papier te krijgen? We geven daarom graag het woord aan Carlie.

Veel leesplezier!

—

Echte herinneringen in Alleen thuis

Wat is thuis als je niet meer thuis kunt wonen? Die vraag spookte door mijn hoofd voor en tijdens het schrijven van mijn nieuwste YA-roman Alleen thuis. Jongeren die om wat voor reden dan ook niet thuis kunnen of konden opgroeien, weten natuurlijk het beste hoe dat voelt. Daarom is dit boek gebaseerd op echte verhalen van echte jongeren. Na het verschijnen van mijn shortie Grijs liep ik rond met het idee om ‘iets over jeugdzorg’ te schrijven, maar echt beginnen deed ik niet…

Door lezingen over mijn boeken die ik geregeld geef op scholen, werd dit idee pas concreet…

Ik was op MBO Landstede in Zwolle, waar ik twee jonge vrouwen vroeg waarover zij nog graag een boek wilden lezen: over een jongere die niet thuis is opgegroeid, zoals wij, wel graag met een hoopvol einde. Mijn hartslag ging gelijk twee keer zo snel en ik dacht: oké, nu moet dit boek er echt komen! Deze twee ervaringsdeskundigen zijn Cathy en Dalinja en zij hebben me tijdens het schrijven van Alleen thuis enorm geholpen, vooral voor hoofdpersonage Juna. Een leerling in Leeuwarden inspireerde me tijdens een andere gastles om als setting te kiezen voor een gezinshuis (iets tussen een pleeggezin en jeugdzorginstelling in).

Details die mijn creatieve brein helemaal aanzetten

Via via werd ik bij een gezinshuis, ergens in Nederland, een soort vaste gast. Het allereerste dat me opviel toen ik daar binnenkwam, waren de condooms op het toilet beneden. Dat soort details zetten mijn creatieve brein helemaal aan en meestal gebruik ik ze ook, omdat juist deze details een boek echt en afmaken. In dit geval: van het zelf oren piercen tot de dramatische kerstavond en wandelingen met de gezinshuishond in het donker. Ik maakte geen foto’s, schreef niets op tijdens gesprekken, maar observeerde en luisterde – tot er even niemand was en ik zo veel en zo snel mogelijk (enigszins leesbare) aantekeningen in mijn notitieboekje kalkte.

Van tevoren verwachtte ik een compleet andere wereld binnen te treden, om vervolgens terug te rijden met het inzicht dat bepaalde dingen helemaal niet anders waren. Deze jongeren gingen ook naar school, zaten op een sport, hadden bijbaantjes. Wat me wel gelijk opviel, was het ‘buurthuisgevoel’: er liepen continu mensen in en uit, zoals hulpverleners, een jongere die nu ergens anders woonde maar even kwam mee-eten, de volwassen dochter van de gezinshuisouders die een paar dagen per week haar hond bracht (de deeltijdteckel in Alleen thuis), een van hun biologische ouders.

Dat laatste is iets wat je snel kunt vergeten – ik aanvankelijk ook – als je denkt aan jongeren die uit huis zijn geplaatst. Die gedachte verwoordde ik zo in een hoofdstuk van Lennon, de zoon van de gezinshuisouders:

‘Het klinkt stom, maar ik had er niet bij stilgestaan dat
Juna nog steeds ouders heeft met wie ze wat moet, of wil,
ook al woont ze nu bij ons.’

 

Ik dacht: ik wil meer met deze echte verhalen

Hoe meer gesprekken ik met jongeren voerde, hoe sterker ik voelde: ik wil meer, of iets anders, met deze echte verhalen dan in mijn voorgaande vijf YA-romans, waarvoor ik ook ervaringsdeskundigen heb geïnterviewd. Ik was al een eindje op weg met schrijven toen het kwartje viel: ik wil die herinneringen letterlijk in mijn boek opnemen. Ik vroeg ervaringsdeskundigen om één positieve en één negatieve herinnering aan hun leven binnen jeugdzorg op te schrijven en beloofde die zo min mogelijk te bewerken – tenzij dat echt niet mogelijk was, omdat ik ze toeschreef aan een van de andere personages in het fictieve gezinshuis: Sylvester, Adam, Melody en Raymi.

In totaal staan er 11 waargebeurde herinneringen in Alleen thuis, afkomstig van 6 echte jongeren, die ieder op hun eigen manier indruk op mij hebben gemaakt. Deze zomer, bij het nalezen van de drukproef (het boek opgemaakt als pdf, vlak voor het naar de drukker gaat), kwamen die echte herinneringen onverwacht weer snoeihard bij me binnen. Ik moest er zelfs bij huilen, terwijl ik ze al minstens twintig keer had gelezen. Vooral bij een herinnering die ik toeschreef aan personage Raymi, waarin de ervaringsdeskundige de mishandeling door de eigen moeder op achtjarige leeftijd beschrijft. Mijn eigen dochter was ook acht toen ik aan dit boek begon en het kwam ineens zo dichtbij. Ook hoe je daar als kind een logisch verhaal van probeert te maken terwijl er niets logisch aan is.

 

Eén herinnering uit Alleen thuis:

Wil je gelijk al meer weten over Alleen thuis? Bekijk het boek dan hier. Of bekijk hier de trailer: